Το θαύμα της εν Χριστώ ζωής του γέροντα Βησσαρίωνα

Το θαύμα της εν Χριστώ ζωής του γέροντα Βησσαρίωνα

Οι άγνωστες πτυχές της ζωής του γέροντα της φτωχολογιάς, του ιατρού του πόνου, όπως τις αφηγείται ο ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος αρχιμ. Δαμασκηνός Ζαχαράκης

Η αποκάλυψη του άφθαρτου σκηνώματος του γέροντα Βησσαρίωνα, ιερομονάχου της Μονής Αγάθωνος ως γνωστό προκάλεσε ένα ιδιαίτερο θόρυβο στο πανελλήνιο. Οι πιστοί μιλούν για θαύμα, οι επιστήμονες για ανεξήγητο γεγονός, οι άπιστοι στα περί του Θεού κατακρίνουν δυσμενώς και οι αδιάφοροι σχολιάζουν με αρνητική επί το πλείστον διάθεση. Ωστόσο, μια καλύτερη προσέγγιση στο βίο και πολιτεία του ταπεινού αυτού λευίτη της Εκκλησίας βοηθά για να διαπιστώσει κανείς πως όλη η ζωή του γέροντα αποτελούσε ένα συνεχές θαύμα. Γιατί θαύμα για το συνειδητό πιστό αποτελεί η απόλυτη εφαρμογή του θελήματος του Θεού στη γη, η οποία είναι γνωστή ως εν Χριστώ ζωή και εκφράζεται με ποικίλους τρόπους.

Αρκεί λοιπόν μια απλή έρευνα για να φανεί η αγιότητα της βιωτής αυτού του ταπεινού καλόγερου που επί σειρά ετών γαλουχούσε, παρηγορούσε και ενίσχυε με τα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως απλούς μεροκαματιάρηδες εργάτες της Φθιώτιδος και της Καρδίτσας. Ο ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Ζαχαράκης αφηγείται κατά το μοναδικό τρόπο στην μηνιαία εκκλησιαστική εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες άγνωστες πτυχές από τη ζωή του ταπεινού γέροντα της φτωχολογιάς, αποσπάσματα τα οποία παρουσιάζει αποκλειστικά το «ΑΚΤΕ».

«….Τον π. Βησσαρίωνα το εμπιστεύονταν πολλοί άνθρωποι και του έφερναν πράγματα, χρήματα κι ο παππούλης τα διέθετε στη φτώχεια. Ήξερε τι συμβαίνει σε κάθε σπίτι μέσα στη Φθιώτιδα. Δεν τον ενδιέφεραν τα σαλόνια και τα ψηλά σκαλοπάτια, ήταν ο παπάς, ο καλόγερος, ο Άγιος των πτωχών. Τίποτε άλλο δεν συγκινούσε την ψυχή του περισσότερο από τη φτώχεια. Παιδί μου, μου έλεγε, έξω οι άνθρωποι είναι φτωχοί, έξω πεινάνε, πρέπει να τους βοηθήσουμε. Κάθε Σαρακοστή έφευγε απ’ το μοναστήρι με την ευχή του Γέροντα κι έφτανε από τη μια άκρη του Νομού Φθιώτιδας στη άλλη. Όταν πήγαινε σ’ ένα χωριό, δε θα φανεί υπερβολικό να πω ότι, πήγαινε σε όλα τα σπίτια. Κι όλοι τον δέχονταν τον π. Βησσαρίωνα, κανένας δε τον έδιωχνε. Πολλές φορές κοιμόταν και στα σπίτια τους και σήμερα οι άνθρωποι αυτοί καθώς ακούν αυτά τα θαυμαστά, έρχονται και ομολογούν ότι κοιμήθηκε στο σπίτι τους και το θεωρούν μεγάλη ευλογία. Ξέρετε, πάτερ, τον έχουμε φωτογραφία στο σπίτι μας τον π. Βησσαρίωνα, αυτός μεγάλωσε τα παιδιά μου, αυτός συγκράτησε τα παιδιά μου. Αν έχω παιδιά να στέκουν κάπως όμορφα μέσα στην κοινωνία το χρωστάω στον π. Βησσαρίωνα, μου λέγουν. Και δεν είναι ένας που μου τα λέγει αυτά, δεν είναι δύο, είναι πολλοί που μου τα λέγουν. Η περιοδεία του περιελάμβανε κατ’ αρχάς την εξομολόγηση, για την οποία τον ανέμεναν. Είχαν πάει άλλοι πνευματικοί και ο κόσμος δεν ανταποκρίνονταν κι αυτοί κατηγορούσαν το χωριό ή τον παπά που δήθεν δεν τους προετοίμαζε σωστά.

Η προσωπικότητα του π. Βησσαρίωνα ήταν σαγηνευτική. Άπαντες τον εμπιστεύονταν και τον περίμεναν.

Όταν λειτουργούσε έλαμπε ολόκληρος καθώς τελούσε τη Θ. Λειτουργία με όλο το σεβασμό και όλη την ιερότητα. ... Τον έβλεπαν οι άνθρωποι απλό, ταπεινό, με τη φωνούλα του ήταν συμπαθητικός κι αυτό προσέλκυε τους πιστούς, τους έφερνε κοντά του. Αυτός το γνώριζε και το «εκμεταλλευόταν» για την ωφέλειά τους. Πολλά παιδάκια ακούγοντας τη φωνή του πήγαιναν από περιέργεια κοντά του. Αυτός άνοιγε την αγκαλιά του, τα χάιδευε στο κεφαλάκι τους και αυτά αμέσως ημέρευαν κοντά του και γίνονται φίλοι μαζί του.

Ένα άλλο έργο του π. Βησσαρίωνα ήταν ότι το γεγονός ότι έγινε ο κουβαλητής του μοναστηριού. Έβγαινε με την εικόνα της Παναγίας στα χωριά, όπως έκαναν εκείνα τα χρόνια, όπου περίμεναν στους δρόμους οι πιστοί, έκαναν ακολουθίες, ο παππούλης τους εξομολογούσε, τους έλεγε λόγους πνευματικούς κι αυτοί μάζευαν από τα προϊόντα τους τα οποία ο π. Βησσαρίων μοίραζε σε «σακιά». Ένα έφερνε στο μοναστήρι για τις ανάγκες του καθώς τότε λειτουργούσε εδώ η Γεωργοτεχνική Σχολή και η Μονή φιλοξενούσε 82 άπορα παιδιά. Το άλλο μέρος το μοίραζε απ’ ευθείας στους φτωχούς. Γνώριζε που υπήρχαν οι ανάγκες κάθε οικογένειας και σε τι και αναλόγως έκανε τη διανομή. Έτσι πέρασε τη ζωή του ο π. Βησσαρίων. Νουθετώντας, συμβουλεύοντας, διακονώντας με παντοειδείς τρόπους το ποίμνιο του Θεού. Ήταν ο καλός ποιμήν! Όντως ο ποιμήν που θυσίασε τη ζωή του υπέρ των προβάτων. Ο π. Βησσαρίων έτρεχε για το απολωλώς πρόβατο. Έφτανε ένα τηλεφώνημα να του πουν ότι μια γυναίκα στο Δομοκό είναι δύσκολα, μπορεί να πεθάνει και ζητά να εξομολογηθεί. Άνευ άλλης συζητήσεως σηκωνόταν, έπαιρνε μια τσάντα που είχε, έβγαινε πάνω στο δρόμο, έκανε ωτοστόπ και πήγαινε! Πόσοι δεν έχουν δει τον γέροντα στους δρόμους να περπατάει με μια τσάντα μεσ’ τον ήλιο, μεσ’ τη βροχή. Έπαιρνε μισθό και μισθό αυτός δεν έπιανε ποτέ στα χέρια του! Απ’ ευθείας τον μοίραζε. Τον μοίραζε σε απόλυτο βαθμό, δεν κρατούσε ούτε για τα εισιτήριά του. Ερχόταν στο Εκκλησιαστικό Λύκειο της Λαμίας όταν εγώ ήμουν μαθητής όπου και τον πρωτογνώρισα και εξομολογούσε τα παιδιά…»

Συντάκτης: Δημήτρης Βαφειάδης

Πηγή: ΑΚΤΕ-Σ.Ο.