Αλέκος Αθανασίου Παπαντώνης

ΜΝΗΜΕΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ «50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…»

1957: Ο μικρός οικισμός της Παναγιάς Δομοκού, που ανήκει στην κοινότητα Ομβριακής, δυσκολεύεται αφάνταστα να επουλώσει τις πληγές που άφησε η κατοχή και ο εμφύλιος.

Αλέκος Αθανασίου Παπαντώνης

Από τη βοήθεια του σχεδίου ΜΑΡΣΑΛ πολύ λίγο βοηθήθηκε. Λίγη ξυλεία για την ανοικοδόμηση των σπιτιών, λίγα άλογα για να καλλιεργηθεί η λιγοστή γη. Ακόμα και το νερό που είναι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία του κόσμου, της δημιουργίας και της ζωής οι κάτοικοι του μικρού χωριού το είχαν μακριά. Το μετέφεραν από το «μάτι» του χωριού, τον αιωνόβιο και ιερό πλάτανο με κόπο , ιδιαίτερα τον χειμώνα , στις βαρέλες, τα γκιούμια, τα καδιά , βουτηγμένοι στη λασπουριά. Το μικρό καλντερίμι, που σταματούσε λίγο πριν την πηγή , λίγο βοηθούσε στη μεταφορά του νερού που γινόταν με γαϊδουράκια για όσους τα είχαν. Η ζωή στο χωριό δεν ήταν ζωή, ήταν επιβίωση . Ταλαιπωρία, φτώχεια, ανασφάλεια, απελπισία και μέλλον θαμμένο στην ομίχλη για τους κατοίκους του μικρού οικισμού. Οι διοικούντες την κοινότητα Ομβριακής δεν κάνανε τίποτα για τις κοινωνικές ανάγκες του οικισμού δηλώνοντας οικονομική αδυναμία. Αυτή ήταν η κατάσταση μέχρι το 1958 που έγιναν εκλογές στην κοινότητα για νέο πρόεδρο και νέο κοινοτικό συμβούλιο. Τότε ήταν που άρχισε να λάμπει το αστέρι ενός γνήσιου τέκνου της Παναγιάς του νεαρού ΑΛΕΚΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗ. «Θέλω το χωριό μας ελεύθερο από κάθε καταπίεση, από κάθε κακό, από κάθε αδικία» έλεγε στους χωριανούς του. Εργάστηκε σκληρά με ζήλο και μεθοδικότητα για να υλοποιήσει τα οράματά του για τον τόπο που τον γέννησε. Οργάνωσε και μόνιασε όλους τους χωριανούς του και κατέβηκε στις εκλογές ως υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος με το συνδυασμό του αείμνηστου προέδρου ΤΑΚΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ. Εξελέγη με διαφορά πρώτος κοινοτικός σύμβουλος και ο πρόεδρος κ. Αποστολόπουλος του πρότεινε την αντιπροεδρία της κοινότητας Ομβριακής. «Εγώ δεν θέλω αξιώματα» ήταν η απάντησή του. «Εκείνο που θέλω είναι να κάνουμε και λίγα πράγματα για το χωριό μου και πρώτο απ΄όλα να φέρουμε το νερό στα σπίτια μας». Η ορμή και ο δυναμισμός του εντυπωσίασαν τον πρόεδρο και κατάλαβε πως πυξίδα του νεαρού Αλέκου ήταν η προσφορά και μόνο η προσφορά στο αγαπημένο του χωριό. Έτσι ήταν ο ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ, άνθρωπος ντόμπρος, στις συνεργασίες του απολύτως συνεπής και ο λόγος του συμβόλαιο. Τα αποτελέσματα των προσπαθειών του ήρθαν σχετικά γρήγορα.

Η βρύση είναι το "μάτι της Παναγιάς"

Άμεσα έγινε η επιδιόρθωση της στέγης του Δημοτικού σχολείου Παναγιάς και άρχισαν οι εργασίες υδροδότησης του χωριού κατόπιν ενεργειών του για την εξασφάλιση των απαιτουμένων κονδυλίων. Κατασκευάστηκε κτίριο στην πηγή για να στεγαστεί το μοτέρ που θα έστελνε το νερό στη δεξαμενή, ολοκληρώθηκε το δίκτυο υδροδότησης και στο τέλος του 1959 το νερό πήγε στην Παναγιά.

Η σταθερή και απρόσκοπτη πορεία ζωής του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗ συνδυασμένες με τον δυναμισμό του έφεραν αξιοθαύμαστα αποτελέσματα καθιστώντας τον παράδειγμα προς μίμηση. Ήταν επίσης ο πρώτος που οραματίστηκε τα μαθητικά συσσίτια στο Δημοτικό σχολείο και τη δημιουργία ξεχωριστής κοινότητας. Έβαλε τα θεμέλια και τα οράματά του υλοποιηθήκανε 10 χρόνια αργότερα.

Το έργο του , τα οράματά του, σε συνδυασμό με το ωραίο του ανάστημα , το Δημοκρατικό του ήθος, αποτελούν ανεκτίμητη παρακαταθήκη που παρέδωσε σε όσους ασχολούνται με τα κοινά ελπίζοντας να εμπνέονται και να καθοδηγούνται απ’ το παράδειγμά του .

Τα αξιώματα δεν αποτέλεσαν για τον νεαρό Αλέκο αυτοσκοπό. Αποχώρησε αυτοβούλως από τα κοινά αφού διορίστηκε υπάλληλος στους Σιδηροδρόμους του Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ) και έτσι η τοπική αυτοδιοίκηση έχασε έναν άξιο αγωνιστή με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτούς ορίζοντες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΟΣ (Για το «ΑΓΟΡΙΑΝΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ»)

Η κυρία με το γαϊδουράκι είναι η αείμνηστη πρεσβυτέρα Γεωργία σύζυγος του μακαριστού παπά-Τσιαγκλάνη και το παιδάκι στο γαϊδουράκι ο γιος της Σπύρος. Την φώτο τράβηξε Γερμανός Στρατιώτης το 1943, μπροστά στο σπίτι της. Σήμερα το σπίτι αυτό δεν υπάρχει πια. Στη θέση του έχει κτισθεί το κοινοτικό κατάστημα της Παναγιάς. Το σπίτι στο βάθος ήταν του Θωμά Τσιαγκλάνη πατέρα του πρώην Δημάρχου Ξυνιάδας Γεωργίου ΤΣΙΑΓΚΛΑΝΗ. Σε αυτό το σπίτι ανακαινισμένο μένει ακόμα ο π. Δήμαρχος. Διακρίνεται επίσης ψηλά το αλώνι του Τσιφλικά ΜΥΡΥΣΙΩΤΗ.